سردار شهید حسن قربانی

فرازی از وصیت نامه

این بنده حقیر با چشمی باز و اندیشه ی روشن و با قلبی مطمئن و با فکری آزاد قدم به این راه مقدس گذاشتم ، بدون هیچ زوری و یا اجباری. همیشه دعا می کردم که خدا این توفیق را به من بدهد که در راه خدا و برای خدا و به سوی او گام بردارم. ای ملت مسلمان و مبارز رنجدیده، شما با وحدت کلمه طیبه لااله الا الله با خصم زبون طاغوت جنگیدید و پیروز شدید. وحدت خودتان را حفظ و از تفرقه دوری کنید.

ای خدا ! به جوانان این ملت توفیق حفاظت و حراستش را عطا فرما ، تنها راه پاسدارى اسلام وحدت مسلمین است و یک دل بودن و یک صدا بودن که اگر خداى ناکرده چنین نباشد ، شکست پذیر خواهیم بود ، چون تفرقه بود که على (ع) را 25 سال خانه نشین کرد و تفرقه بود که امام حسین (ع) را در صحراى کربلا تنها گذاشت.

ای دولت مردان (مسئولین) بدانید این مسئولیتی که به شما رسیده ثمره خون هزاران شهید است، به آن خیانت نکنید…
ای پدر و مادر عزیز، در شهادتم بر من گریه نکنید و اگر گریه می کنید در بین مردم و جلوی چشم منافقین گریه نکنید که دشمن شاد می شود. از پدر، مادر، برادر، خواهر و همسرم طلب آمرزش و حلالیت می خواهم.
من دو ماه روزه بدهکارم و مقداری هم پول پیش پدرم دارم . من یک وام 30 هزار تومانی از سپاه گرفته ام که تا حال هفت یا هشت قسط آن را داده ام. بقیه را شما بدهید.

روایتی از دلدادگی

از بچه های با صفای اصفهان بود. خیلی او را دوست داشتم. آن زمان من فرمانده گردان امام حسین(ع) بودم و او فرمانده گردان اباالفضل(ع).
لشکر امام حسین(ع) از روزی که تاسیس شد در بیشتر عملیات ها چهارده گردان داشت. به نیت چهارده معصوم که گردان اباالفضل(ع)هم به این مجموعه اضافه شد.
رفاقت و شجاعت و تقوا از ویژگی های این دلاورانی بود که در مجموعه ی لشکر امام حسین(ع)جمع شده بودند. اما حسن قربانی برای من خیلی عزیز بود. جوانی بود بسیار نورانی و مودب.
«عملیات تازه به اتمام رسیده بود. بچه های خط شکن به عقب آمدند. حاج حسین خرازی، فرمانده دلاور لشکر، همه ی ما را صدا کرد و گفت:”بچه ها را بفرستید مرخصی”. بعد هم هماهنگی لازم را انجام داد و گفت:”کل کادر گردان ها آماده شوند برای زیارت اما رضا(ع)”. این بهترین خبر برای ما بود. همه فرماندهان و معاونان گروهان و گردان ها راهی مشهد شدیم. سفر بسیار معنوی و پر باری بود. البته دیگران بیشتر از من از این معنویت استفاده کردند!
امام رضا (ع) در کلام دلنشینی می فرمایند:«مبادا اعمال نیک و تلاش در عبادات را به اتکای دوستی آل محمد(ص)رها کنید!و مبادا دوستی آل محمد(ص)و تسلیم برای آنان را به اتکای عبادت از دست بدهید؛زیرا هیچ کدام از این دو به تنهایی پذیرفته نمی شود.»
بر این اساس تمام بچه های رزمنده در کنار عبادت و توکل به خدا، توسل به اهل بیت(ع)را فراموش نمی کردند و روز آخری بود که حرم می رفتیم. چهار نفر با هم بودیم؛ مجید نصوحیان، خلیل اکبر و دوست عزیزم، حسن قربانی.
من آن زمان در آستانه  ی ازدواج بودم. بیشترین دعایی که من در حرم امام رضا(ع)داشتم درباره ی همسر خوب و زندگی مورد تایید اهل بیت(ع)بود.
از حرم بیرون آمدیم. در راه برگشت مجید گفت:”من که گرفتم! از خدا خواستم تا آن زمان که مقدر شده در جبهه بمانو و بعد با شهادت بروم. “خلیل هم لبخندی زد و گفت:”ما هم همینطور!”
آن ها با شور و حال عجیبی که داشتند!همین طور از امام رضا(ع) صحبت می کردند.
یکی دیگر از فرماندهان گفت:”من باید بروم به گردان امام رضا(ع). “به محض برگشتن گردانم را عوض می کنم!قرار است در  این گردان باشم تا. . . ؛
حسن قربانی میان صحبت های آنان گفت:”این قدر این حرفها را نزنید. آدم باید ظرفیت داشته باشد. آقا به خیلی ها عنایت کردند اما نباید سر و صدا کرد!”
بعد ادامه داد:”آقا به ما هم دادند!ما هم گرفتیم. قولی که آقا بدهند دیر و زود ندارد!”
و من باغ تعجب به صحبت های این دوستان گوش می کردم. اما من از اقا فقط درباره ی زندگی و ازدواج خواسته بودم!
بعد از بازگشت از مشهد ازدواج کردم. خداوند زندگی خوبی به من عطا کرد.
عملیات کربلای 3 در شهریور 1365 آغاز شد. حسن قربانی، فرمانده دلاور گردان اباالفضل(ع)، در همین عملیات به ملاقات  مولایش رسید.  او دومین شهید خانواده بود.
مجید نصوحیان نیز سال بعد در پدافندی شلمچه به شهادت رسید. خلیل اکبر و آن فرمانده که در بازگشت از حرم همراه ما بود نیز به کاروان شهدا ملحق شدند. راستی چه زیارتی بود. همه آنچه که از خدا می خواستند رسیدند!»