غنچه وجودش در سال ۱۳۳۷ شکوفا شد، همراه برادر - رسول - گام زدن در راه رسیدن به چشمه حکمت الهی را آغاز کرد و هیچ گاه حقیقت وجودش را به غیبت و بدگویی نیالود و برعکس با حسن خلقش زبانزد همه شد . در جلسات حوزوی «آیت الله قرائتی» و «حاج آقا محمودی» حاضر می شد و با شروع انقلاب از آنان خط می گرفت. در جهت دستیابی به معرفت حق، پنج سال به تحصیل پرداخت و با اوج گیری نهضت از درس کناره گرفت. پس از به ثمر نشستن نهضت، «پایگاه بسیج مسجد القائم» را در محله سفلی خوراسگان بنیان گذارد. پس از آن شش ماه به «کردستان» رفت تا چهره میهن را از وجود ضد انقلاب پاک کند.اواخر سال ۱۳۶۱، همسفر زندگی را انتخاب نمود و پس از مدتی با ورود دشمن خونخوار به خاک میهن ، عازم میدان نبرد شد چرا که معتقد بود تا ظلم در جهان هست و مظلومی در چنگال ظالم گرفتار است ، نباید اسلحه را بر زمین گذارد. سرانجام بر سر همین عقیده بود که سال ۱۳۶۵ در «ام الرصاص» پس از پنج ماه عاشقانه جنگیدن، در اثر اصابت ترکش به سر نازنینش شهد نوشین شهادت را سرکشید.

فرازی چند از وصیت نامه شهید بزرگوار:

«... از شما می خواهم که با حضور فعال خود در جامعه به مسائل روز آگاه شوید. همانطور که در گذشته با حضور خود در صحنه، انقلاب را به پیروزی رساندید، امروز لازم است که در نماز جماعت و نماز جمعه و راهپیمایی ها و مراسم تشییع شهدا با وحدت بیشتر حضور یابید. همانطور که رزمندگان اسلام با فداکاری و ایثار در برابر دشمن ایستاده اند، شما هم در پشت جبهه، این سنگرها را به ویژه سنگر عشق و شهادت یعنی بسیج را حفظ کنید....»